Al zijn zintuigen stonden op spanning. Zijn spieren deden pijn, hij voelde zich zwak maar tegelijkertijd ook sterk. Zijn ademhaling was zwaar, en hij was nat van het zweet. Samuel bevond zich in het bos, en zo te ruiken ook meerdere weerwolven. Het was schemerig maar de maan had de plaats van de zon al ingenomen. Het zou niet lang meer duren voordat de transformatie zou gaan beginnen. Samuel moest zich aan een boom vasthouden om niet door zijn benen te zakken. Zijn menselijke lichaam voelde zo zwak. Voor even zakte hij door zijn knieën zijn handen leunend op de koud grond zorgde ervoor dat hij niet omviel. Zijn ademhaling werd zwaarder, Samuel kneep zijn ogen dicht toen er een brandende pijn door zijn lichaam schoot. Deze pijn wende nooit. Iedere keer weer hoopte hij van wel, maar het bleef hetzelfde. Die onbeschrijfelijke verschrikkelijke pijn, die eeuwig leek te duren. Het was donkerder geworden, maar toch leek de tijd zo langzaam te gaan. Hij schreeuwde van binnen toen een luid geknars hoorbaar werd. Alsof botten over elkaar heen schoven en braken, wat ook zo was. Samuel stond op en liep langzaam verder. Dieper het bos in. Waar mensen veilig van hem waren. Hij bevond zich nu op een open stuk gras, de maan scheen helder en genadeloos op zijn bleke huid. Zijn spieren brandde, Samuel kreunde en zakte door zijn knieën deze keer had hij geen steun. Hij rolde zich op en concentreerde zich op de pijn. Nog meer botten kraakte, Samuel begaf het en slaakte een kreet van pijn. Zijn handen vormde klauwen in de zachte modderige grond. Zijn spieren spanden zich aan, en een vacht kwam naarmate de transformatie vorderde tevoorschijn. Samuel ademde snel, en kreunde bij ieder botje en spier die zich hervormde. Hij gooide zijn hoofd de lucht in, zijn ogen groot. Hij keek de maan aan, zijn ogen bleven altijd hetzelfde. Goudgeel. Plots werd alles zwart voor zijn ogen, toen hij ze sloot. Een grom ontsnapte tussen zijn vlijmscherpe tanden door. Toen hij zijn ogen opende ging er een hele nieuwe wereld voor hem open. Hij rook alles, hij hoorde alles. Zijn instinct zei jagen. Hij had geen controle meer over zijn lichaam. Samuel bracht zijn kop in de lucht en huilde lang en angstaanjagend. Waarna hij het op een rennen zetten. Hij rende razendsnel door de bomen door, gefocust op een beweging. Plots een geluid, hij schoot naar links en besprong een hert die hij met 1 simpele beet in de keel dood maakte. Zijn ogen hadden alweer iets anders gevonden voordat hij er echt aan at. Het enigste waar hij aan dacht was doden.
