Met de capuchon van zijn vest ver over zijn hoofd heen getrokken, liep de jongen door de straten van de stad heen. Zoals altijd was het weer slecht en viel de regen met bakken uit de hemel. De jonge man was al helemaal doorweekt, maar weigerde ergens te gaan schuilen. De meeste mensen zouden hem waarschijnlijk wel voor gek verklaren dat hij nu nog rondliep daar je door dit weer heel gemakkelijk ziek kon worden en het ook nog eens best koud was. Sam gaf er eigenlijk niet echt om omdat niet echt honderd procent menselijk was en dus minder snel een koudje opliep dan de meeste normale mensen.
De dopjes in zijn oren zorgden ervoor dat hij al het geluid dat van buiten kwam niet hoorde. Enkel de redelijk ruige muziek drong tot hem door. Op de een of andere manier zorgde die soort muziek dat hij zich kon ontspannen en even alles kon vergeten. Het feit dat hij een weerwolf was en mensen hem liever dood dan levend zagen, de littekens die over zijn armen heen liepen waar de nagels van de weerwolf die hem gebeten had door zijn vlees heen gekliefd hadden, het grote litteken ter hoogte van zijn heup waar tanden een stuk vlees hadden weggescheurd. Dat alles was eigenlijk niet hetgeen wat hem echt ongelukkig maakte. Met die dingen had hij een aantal jaar geleden al mee leren leven. Hetgeen dat hem wel pijn deed was het feit dat hij zijn zus en tevens beste vriendin al een aantal jaren niet meer gezien had. Sam had gewoon niemand meer om op terug te vallen waardoor hij al het verdriet en woede opkropte. Het was al een paar keer gebeurd dat alle woede en verdriet er in een keer was uitgekomen, maar meestal zorgde hij er dan voor dat hij alleen was en er niemand last van hen had.
Een lichte zucht verliet zijn lippen toen hij na een tijdje lopen toch de gigantische muur bereikte die omheen de stad gebouwd was. In de jaren dat hij hier al vastzat, was hij hier al enkele keren geweest om te kijken of er misschien een kleine kans bestond dat hij terug naar de gewone wereld kon gaan. Sam had al verschillende keren vastgesteld dat het een onbegonnen zaak was daar de muur gewoon veel te hoog en veel te glad gemaakt was. Het was dus gewoon onmogelijk om uit het stadje te komen zonder dat je eraan zou kunnen sterven. Mosgroene kijkers gleden naar de top van de muur en voor een paar minuten bleef Sam zo staan kijken terwijl de regen op zijn gezicht neerviel. Zoute tranen vormden zich in zijn ogen en vermengde zich direct met de regen die in straaltjes langs zijn gezicht naar beneden liep. Amilia had altijd gezegd dat je beter kon huilen als het regende omdat er dan heel weinig mensen waren die merkten dat je ook echt aan het huilen was. Net zoals iedere man liet Sam zijn gevoelens niet snel zien, deed meestal alsof er niets aan de hand was en hij de gelukkigste persoon ter wereld was. Langzaam draaide de jonge man zich om en liet zich langs de muur naar beneden glijden. Het kon hem niets schelen als iemand hem zou zien en voor gek zou verklaren. Meerdere tranen vonden een weg naar beneden en Sam sloot zijn ogen terwijl hij zijn hoofd achterover kantelde totdat deze de muur raakte en niet meer verder kon.