You're eyes, everything in you're eyes.

Registratiedatum : 12-10-13

Hazel had de stapels kopieën in haar hand en probeerde het plastic koffie bekertje vast te houden met haar tanden. Voorzichtig zetten ze de stappen naar het klaslokaal waar ze zo een groep achtste jaar had. Ze moest de eind musical met hun gaan voorbereiden en ze was al behoorlijk laat voor haar les. Ze wist uiteindelijk wel het klas lokaal te bereiken zonder de koffie tussen haar tanden te laten glippen. en legde de papieren voorzichtig op het bureau en pakte vlug het koffie bekertje. Haar kaken deden een beetje zeer van het op een klemmen. Ze glimlachte tevreden bij het luide lawaai dat de kinderen maakte omdat ze allemaal door elkaar heen aan het kletsen waren. Ze klapte in haar handen en probeerde de groep tot stilte te manen.
'Goeie middag, sorry dat ik iets later ben, maar het kopieer apparaat werkte weer eens niet mee.' Legde de uit waarom de les iets later was begonnen. De kinderen riepen in koor Goeie middag terug. Vlug vinkte Hazel de leerlingen lijst af en legde daarna uit was ze vandaag gingen doen.
'Zoals jullie weten doen we elk jaar met de groep achters een eind musical om hun basis school af te sluiten,' Hazel moest kort even lachen omdat er een aantal jongens in de klas een diepe zucht slaakte omdat ze er overduidelijk geen zin in hadden. 'Daar gaan we in deze les hard aan werken om over een paar weken een leuke musical op de planken te zetten. Ik heb voor jullie allemaal een script.' Ze pakte de kopieën en deelde die rond aan de kinderen. 'Als jullie het eerste blad om slaan zien jullie de namen lijst, achter je naam zal de rol staan die jullie gaan spelen.' vertelde ze en sloeg na het uitdelen zelf ook de bladzijde om en bekeek kort de namen lijst. 'Jason?' Vroeg Hazel toen een jongen zijn hand op stak. 'Moeten we ook zingen?' Vroeg de jongen wat geïrriteerd.
'Inderdaad er word ook gezongen en jij krijgt een solo Jason.' Zei Hazel plagend en de jongen zakte verder weg in zijn stoel. De andere kinderen lachten allemaal, maar Hazel maande ze snel weer tot stilte. 'Er word inderdaad gezongen, maar je zingt altijd in een klein groepje en misschien een zinnetje solo. Ik snap dat het eng is en als je het echt niet wilt dan vinden we er iets anders op.' Legde Hazel uit. De tijd ging snel voorbij toen de kinderen eenmaal de tekst hard op aan het voorlezen waren met zijn alle. Hazel pende een paar notities neer over hoe ze iets wilt gaan uitspelen met de kinderen. Toen de bel ging was net de laatste zin gezegd van de tekst.
'Heel goed gedaan jongens en meisjes, jullie mogen de tekst meenemen en begin hem maar vast te leren. Fijn weekend.' De kinderen begonnen meteen weer te kletsen en pakte hun spullen. Hazel pakte zelf haar tas ook in en toen de kinderen weg waren sloot zij de deur achter zich en liep de trappen af naar beneden. Ze zei de mensen gedag in de lerarenkamer en ging toen daarna naar buiten. Ze had haar tas over haar schouder geslagen en liep door de straten richting naar huis. Ze liep langs het pad dat naar het bos leiden. Ze moest blijven oefenen met haar wapens, het was nog al vreemd om het ene moment de drama docent te zijn en de andere moment de leider van de mensen. Ze rilde kort, maar nam toch die afslag naar het bos. Ze moest haar best gaan doen. Toen ze wat dieper in het bos was liet haar tas op de natte bosgrond vallen en haalde het pistool uit haar tas. Ze had op een bepaald punt in het bos haar richt doelen gemaakt. Ze laadde haar pistool en richtte op het eerste doel. Hoe moest je een weerwolf doden? Richten, niet nadenken en schieten. Ook Hazel kon dat, haar vader deed dat en de rest van haar familie deed dat. Zij waren de leiders van de mensen, dus zij moest dat in ere houden zonder er over na te denken.

Registratiedatum : 05-10-13

I FELL IN LOVE AT THE SEASIDE I HANDLED MY CHARM WITH TIME AND SLEIGHT OF HAND

Zoals de man wel vaker deed s’morgens was hij weer eens op weg naar het bos. Net zoals vele plaatsen in Neverland was het bos altijd één van de donkerste plaatsen. Dit kwam doordat er maar vrij weinig zon door het dikke bladerendek geraakte. Vandaag viel het echter eens mee. Er was aardig veel zon en het bos was goed verlicht. Toen dat Alex eenmaal het bos bereikt had sloeg hij voor even zijn armen over elkaar. Zijn bilk rusten op de watervallen en geconcentreerd luisterde hij naar het geluid dat het water maakte. Het was een ontspannend geluid maar daarvoor was hij niet hier. Hij was hier niet om te ontspannen en helemaal niets te doen. Hij was hier met een reden en dat was trainen. Spieren komen er zeker niet vanzelf en als je er niets voor doet blijven ze ook niet. Hij trok het T-shirt dat hij aan had uit en gooide het tegen één van de bomen. Snel keek hij om zich heen tot hij de perfecte plek had gevonden. Het was een boom met een stevige tak die niet al te hoog hing. Zonder nog verder te aarzelen liep Alex er naartoe en met één stevige sprong zorgde hij dat hij de tak te pakken kreeg. Zijn voeten raakte de grond niet zelfs niet als hij zijn benen gewoon zou laten hangen. De man begon toen met het optrekken waarbij hij zijn buikspieren moest opspannen maar ook moest vertrouwen in de kracht in zijn armen. Hij mocht dan misschien een weerwolf zijn en al meer kracht hebben dan een normaal mens, maar dat wilde niet zeggen dat hij het na een tijd niet zou gaan voelen. Zacht telde hij in zichzelf mee, iedere keer dat hij zich optrok telde hij er een nummer bij en zo ging hij een hele tijd ongestoord verder. Pas toen dat er schoten te horen waren werd zijn concentratie verstoord. De tak liet hij weer los en hij lande zonder problemen weer op twee benen. ‘Maar 236…volgende keer beter.’ Mompelde hij tegen zichzelf voor hij op het geluid af liep. Onderweg nam hij nog wel zijn T-shirt mee maar deed die niet meteen aan. In plaats daarvan legde hij die over zijn schouder heen. Toen dat er eindelijk een persoon in zicht kwam trok Axel één wenkbrauw op. Zijn armen sloeg hij over elkaar en nonchalant leunde hij tegen een boom aan. ‘Wel wel, wat zijn we aan het doen? Konijntjes aan het neerschieten?’ Op zijn gezicht verscheen er een wat speelse lach terwijl hij het vrouwelijke figuur dat voor zich bevond bekeek. Wat hij net zei meende hij natuurlijk niet. Als ze hier echt was om konijntjes neer te schieten, dan had ze hen nu allemaal al lang weggejaagd. Daarbij zou hij het wel geroken hebben als er hier ergens een dood konijn lag, wat in dit geval niet het geval bleek te zijn. Rustig keek de man haar aan. Ze was zeker een mens, maar het was alleen maar de vraag wat ze hier met een pistool deed. In zijn ogen zag ze er niet uit als de persoon die iemand zou neerschieten. Geen mens maar ook geen dier. Maar natuurlijk kon het zicht je bedriegen en was niet alles wat het leek. Het meest onschuldige meisje hier in Neverland kon een monster zijn dat gevreesd word door iedereen.

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Registratiedatum : 12-10-13

Daar stond ze dan met een pistool in haar handen. Het voelde maar vreemd om het vast te houden. Twee jaar geleden had ze nooit gedacht dat ze ooit met een pistool op zak zou lopen. Nu liep ze dagelijks op zak met dat ding omdat ze een reputatie hoog moest houden. Ze beet zachtjes op haar onderlip terwijl ze richten op het eerste doelwit. Ze hield haar hoofd een klein beetje schuin en haalde de trekker over. De kogel vloog door de lucht en ging recht door het doelwit. Hazel was goed getraind door de mensen uit het dorp. Iedereen wilde haar helpen en iedereen gaf haar tips en trucjes en uit eindelijk is er een meisje ontstaan die ongelofelijk goed kon vechten. Maar in haar hoofd was ze nog altijd hetzelfde meisje als twee jaar geleden. Toch had ze wel een aantal moorden op haar naam staan, maar nooit had ze die weerwolven van dichtbij vermoord. Altijd van een afstand met haar pistool. Ze was bang om hun recht in hun ogen aan te kijken. Ze was bang dat ze hun ogen nooit meer zou vergeten en daarna nooit meer op jacht durfde te gaan. Maar er was ook nog altijd een soort stille woede in haar, het feit dat haar vader was gedood door een weerwolf en waarschijnlijk ook haar moeder. Niemand kon Neverland verlaten, dus hoe kon haar moeder hier weg zijn gegaan. Ze moest gedood zijn. Maar door wie? Ze trok voor de tweede keer de trekker over en een nieuwe schot ging door het doelwit. Veel nauwkeurige dan de vorige.
Daarnaast wist Hazel heel goed dat er een heleboel mensen in gevaar waren. De mensen zoals haar niets af weten van de weerwolven. Neem haar stief zusje Isabel. Zo veel had Hazel niet met haar te doen, maar ze kon het Allison niet aan doen om haar dochter kwijt te raken. Dat moest een vreselijk gevoel zijn om je eigen kind te moeten begraven. ‘Wel wel, wat zijn we aan het doen? Konijntjes aan het neerschieten?’ Hazel schrok en draaide zich vlug om, verstopte het pistool achter haar rug. Het was al te laat de man had het pistool al en gezien. Hazel was afgeleid door het nog al aantrekkelijke lichaam van de man. Hij leek wel op zo'n band boy die tienermeisje op hun kamer hadden hangen omdat hij er zo geweldig uit zag. Ze schudden lichtjes haar hoofd en keek nu recht naar de man.
'Dat gaat je niets aan.' Probeerde Hazel de man af te katten. Ze wist ook wel dat het waarschijnlijk weinig nut had omdat de man zes keer zoveel meer gespierd was dan dat zij was en waarschijnlijk veel meer af wist van wat ze aan het doen was dan zij wist. Ze liet haar armen langs haar lichaam hangen waardoor het pistool weer duidelijk te zien was. Ze zakte door haar heup en sloeg daarna haar armen over elkaar.
'En wat doe jij hier.. Halfnaakt in het bos?' Ze zwaaide nonchalant met het pistool rond en kon haar ogen niet van zijn lichaam houden. De tatoeages van de man vond ze behoorlijk interessant net zoals ongeveer de rest van zijn lichaam. Kom op Hazel concentreren, je mag je niet laten afleiden door een jongen. Probeerde ze zichzelf de moed in te spreken.
'Het is nou niet bepaald het weer om Halfnaakt rond te rennen, mist enzo. Af en toe regen, straks vat je kou...' Hazel dwaalde helemaal af van wat ze eigenlijk wilde zeggen. Maar toch wilde ze ook het gesprek niet stoppen omdat hij serieus niet goed wijs was om zo rond te lopen. Als de andere jagers zouden horen dat ze hem zo maar zou laten gaan zonder verdere onderzoek dan zouden ze haar meteen afmaken en verraadster noemen. Ze ging weer recht staan op haar benen en wilde zich niet weer laten afleiden.
'Ik bedoel serieus, sommige mensen zouden behoorlijk kou vatten om in dit weer er zo bij te lopen.' Wat voor een smoes zou hij verzinnen om er onder uit te komen. Al mocht ze niet meteen hem beschuldigen, misschien was hij wel gewoon aan het hard lopen en had hij het warm. Misschien moest hij dan maar rondjes gaan rennen in haar huis. Ze schudden opnieuw haar hoofd. Ze moest er bij blijven.

Registratiedatum : 05-10-13

I FELL IN LOVE AT THE SEASIDE I HANDLED MY CHARM WITH TIME AND SLEIGHT OF HAND

Alex zijn blauwe kijkers waren op het meisje gericht. Eventjes had hij haar in het oog gehouden maar vervolgens had hij haar aangesproken. Voor even leek ze te schrikken door zijn aanwezigheid en probeerde ze haar pistool achter haar rug te verstoppen. Bij dat gebaar schoten zijn wenkbrauwen dan ook naar boven. Je zou enkel zo reageren als je wat te verbergen had. Ergens kon Alex wel al raden wat het was maar voor nu hield hij het voor zichzelf. Misschien was het gewoon een onschuldig meisje dat een pistool had gevonden en het maar al te graag eens wou testen. Wie zou het ook niet doen. Natuurlijk kon je het dan niet in het openbaar uit proberen en moest je naar een plek gaan waar je normaal niet gestoord zou worden, en het bos was daar de geschikte plaats voor. Rustig hield hij zijn armen even kort in de lucht toen dat ze zei dat het hem niets aan ging. Veder gaf hij daar geen reactie op. Hij had gewoon geen zin om in discussie te gaan met haar want hij zou er niet wijzer uit worden. Het was dat hij ongeveer wist waarom ze hier was, enkel moesten zijn vermoedens nog worden bevestigd. Je kon nergens meteen van uit gaan, het kon wel eens je dood worden en hij was zijn leven zeker nog niet dood. ‘Vind je het erg dat ik hier half naakt rond loop?’Antwoordde Axel zonder meteen antwoord te geven. Een glimlach vormde zich op zijn lippen waarbij een rij witte tanden zichtbaar werd. Het was eerder uitdagend bedoelt naar haar toe en hij was zeker nieuwsgierig naar haar antwoord. ‘Maar ik kwam hier om te trainen maar ik werd gestoord door plotse schoten.’ Ze verwachte ene antwoord op haar vraag dus had hij die gegeven. Het was nog eens de waarheid ook. Hij kwam hier inderdaad om te trainen enkel werd hij gestoord. Niet persoonlijk natuurlijk, de schoten had hij makkelijk kunnen negeren en hij had gewoon verder kunnen gaan met zijn oefeningen. Zijn nieuwsgierigheid had enkel gewonnen. Hij wilde weten wie dat de schoten had afgevuurd en daardoor was hij hier terecht gekomen. Dan had hij haar nooit niet tegen gekomen. Met opgetrokken wenkbrauwen luisterde hij naar wat ze nog meer te vertellen had. Over het feit dat het niet het weer was om half naakt rond te lopen en dat hij misschien een kou kon vatten. Tijdens heel haar uitleg had hij zich weer recht gezet en was hij naar de boom toe gewandeld waar ze in geschoten had. Ondertussen had hij wel enkele keren naar het meisje gekeken. ‘Je hebt inderdaad gelijk ja.’ Alex was bij de boom aangekomen. Zijn hand liet hij glijden over het gat dat de kogel gemaakt had. ‘Maar ik ben niet als sommige mensen. Ik heb een aardig goede weerstand.’ Hij draaide zich weer om naar het meisje en keek haar recht aan. Het was waar, hij had een vrij goede weerstand maar dat kwam vooral door dat hij niet menselijk was. Het wolven gedeelten zorgde ervoor dat hij minder snel ziek werd dan de gemiddelde mens. Niet dat hij nooit ziek werd. Hij kon ook wel eens hevige hoofdpijn hebben, het was ook niet zo dat hij nooit geen koorts kon krijgen. Het was alleen dat hij er minder snel last van zou hebben dan een normaal mens. Handig. Dat was het zeker wel. ‘Als het je stoort dan zal ik mijn shirt wel weer aandoen.’ Zijn shirt deed hij alweer wat beter zodat hij het zonder moeiten aan zou kunnen doen.

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Registratiedatum : 12-10-13

Hazel voelde zich zo stom tegenover de man. Ze stond er maar een beetje stom te bazelen over zijn half naakte lichaam. Natuurlijk wist hij ook wel dat hij kou kon vatten. Hij is niet achterlijk. Ze voelde zich zo onhandig met dat pistool in haar handen dat ze zelfs bang was dat hij misschien af zou gaan terwijl ze hem net toevallig op de man had gericht. Ze liet haar armen dan ook weer langs haar lichaam hangen zodat het pistool nooit gericht zou raken op de man als ze zou praten. ‘Vind je het erg dat ik hier half naakt rond loop?’ Hazel schudden vlug haar hoofd.
'Nee!' Kwam er iets te enthousiast uit. 'Ik bedoel, nee, nee ik vind het niet erg. Ik wilde je alleen waarschuwen voor als je misschien kou zou kunnen vatten.' Bazelde ze maar gewoon verder. Ze kon zichzelf nu wel echt voor haar kop slaan. Natuurlijk vond ze het niet erg dat hij hier zonder shirt liep. Geen enkel meisje zou dat erg vinden, waarschijnlijk zouden die hem nog aanmoedigen om de rest ook uit trekken. Ze ging echt met de verkeerde mensen om, ze was helemaal niet zo'n persoon die zo met jongens bezig was. Daarbij had ze nog nooit iets gedaan met jongen. De schaamrood bij het idee kwam op haar kaken. Haar vriendinnen probeerde haar altijd te koppelen aan een jongen, maar ze durfde ze nooit uit te vragen omdat ze toch ooit een keer moest vertellen dat ze weerwolven vermoorden. Ze moest echt ophouden met dat stomme gedoe, straks letten ze niet op en deed ze iets fout en dan was ze haar rang kwijt. Niet dat ze daar zoveel waarde aan hechten als kijk mij nou. Maar eerder omdat haar vader ook deze rang bezat en zij hem trots wilde maken. ‘Maar ik kwam hier om te trainen maar ik werd gestoord door plotse schoten.’ Ze keek even naar beneden naar het pistool, ja dat ding maakte inderdaad nog al wat lawaai. Misschien toch niet het meest handige wapen om op zak te hebben. ‘Je hebt inderdaad gelijk ja. Maar ik ben niet als sommige mensen. Ik heb een aardig goede weerstand.’ Hazel had de man nauwlettend in de gaten gehouden toen hij ging lopen.
'Ow.' Was het simpele antwoord van Hazel. Ze mocht nu toch wel zeggen van zichzelf dat ze de man niet helemaal vertrouwde. Niemand zou het in deze weer omstandigheid redden zonder ziek te worden. 'Dat is wel heel fijn, hoe komt dat? Ik word echt altijd ziek als ik zonder jas op een dag als deze rond ga lopen.' Verklaarde Hazel haar vraag. Toch zat ze niet echt op antwoord te wachten en was ze meer bezig met het lichaam van de man. Ze vroeg zich af of je het voelde waar zijn tatoeages zaten. Of je dan een kleine op bolling zou voelen. In haar gedachten streek ze met haar vingertoppen over zijn lichaam. Het was een slechte gedachten, ze moest haar hoofd wel bij de zaak houden. Maar ze moest toch wel toegeven dat het heel moeilijk was om zich te concentreren met zo iemand voor je. ‘Als het je stoort dan zal ik mijn shirt wel weer aandoen.’
'Wat! Nee! dat hoeft echt niet.' Shit dat was iets te heftig. 'Ik heb er totaal geen last van. Niets zelfs, geloof me mij kan je niet zomaar van het padje brengen.' Zei ze stoer. Nu maar hopen dat hij dit niet als een uitdaging zag en haar wilde uitdagen in tot hoe ver ze kon gaan voor dat ze wel van haar pad was.

Registratiedatum : 05-10-13

I FELL IN LOVE AT THE SEASIDE I HANDLED MY CHARM WITH TIME AND SLEIGHT OF HAND

Alex knikte begrijpend maar ondertussen was hij ook aan het lachen. Het was altijd grappig om iemand zo te horen praten. Ze zeiden vaak iets voor ze erover nagedacht hadden, dat was nu duidelijk te bewijzen. Iedere keer als ze wat zei kon je aan haar gezicht zien dat ze het niet zo bedoelde, of het niet zo wou zeggen. ‘Ik begrijp het, je was alleen maar bezorgt om mijn gezondheid, niets meer. Maar het is nu niet dat het zicht dat je nu hebt zo verschrikkelijk is. Of wel?’ Alles wat hij zei was misschien wat uitdagend maar hij kon het niet helpen. Hij wou het uitlokken, hij wou gewoon zien hoe ver dat hij al dan niet kon gaan. Het was misschien een zeer slechte gewoonten van hem, maar hij vond het geweldig. Daarbij kon hij wel eens over zijn uiterlijk opscheppen, dat was waar, maar hij wist nu eenmaal zelf dat hij er goed uit zag. Misschien dat niet iedereen die menig deelden, maar dat was niet belangrijk. Hij wist dat hij er goed uit zag dus ging hij het zeker niet ontkennen. ‘Ik heb geen idee hoe dat komt, maar als ik er achter ben dan zal jij de eerste zijn die het weet.’ Alex wist dat iedereen hier af wist van de Weerwolven, Neverland stond daar dan ook bekend om. Jammer genoeg kon niet iedereen daar even goed mee om. Sommige mensen trokken zich er weinig van aan terwijl andere er juist doodsbang van zijn en amper de deur uit gaan. Dan heb je ook nog degene die het grootste probleem veroorzaken. Mensen die besloten hebben om jacht te maken op de Weerwolven. Alex had een zekere afkeur voor die mensen omdat ze altijd overal tussen kwamen. Zij zorgde voor vele doden en dan verschoten ze ervan dat er ook mensen waren die stierven. In zijn ogen zorgde ze er zelf voor. Hij had ook het gevoel dat het meisje voor hem ook zo iets deed, misschien dat ze zelf wel jacht maakte op de weerwolven. In ieder geval ging hij daar niet over oordelen voor dat hij het zeker wist. Alex kon niet anders dan lachen om de reactie. Ze wist niet hoe ze met deze situaties moest omgaan en dat was duidelijk te merken. Hij had haar starende blik gezien, en wist ook dat ze heel de tijd dat ze kijken. Problemen had hij er niet mee, in tegendeel zelfs, hij genoot wel van zo’n reacties. Zeker als ze dan nog eens de knappe meisjes waren die hem die aandacht gaf. ‘Werkelijk?’ Sprak hij vol ongeloof en een grijns op zijn gezicht. Zijn shirt liet hij gewoon de grond op vallen en rustig liep hij naar haar toe. ‘Want daar lijkt het anders niet op.’ Iets meer dan een meter voor haar bleef hij staan en zijn armen sloeg hij over elkaar heen. Alex had zijn blauwe ogen op haar gericht. Ze stonden vriendelijk, iets dat niet altijd zo was. Het was algemeen bekend dat de man weinig tot geen geduld had en het gebeurde wel vaker dat hij tegen iemand uitvliegt. Nu was het echt niet het geval, nog niet. ‘Ik ben trouwens Alex, Bigsby.’ Hij stak zijn rechter hand naar haar uit. Het was nu maar de vraag of ze zijn hand ook zou aannemen of niet.

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Registratiedatum : 12-10-13

‘Ik begrijp het, je was alleen maar bezorgt om mijn gezondheid, niets meer. Maar het is nu niet dat het zicht dat je nu hebt zo verschrikkelijk is. Of wel?’ Hazel voelde hoe haar wangen knal rood werden bij zijn laatste vraag. Ze keek naar de grond en probeerde een gepast antwoord te vinden. Natuurlijk kon ze gewoon zeggen, nee dat vind ik niet erg dat uit zicht. Maar dat durfde ze niet te zeggen.
'N-nee, ik heb niet te klagen.' Bracht ze een beetje onhandig uit. Het deed haar ook niet veel goeds want haar wangen werden nog roder. Waarschijnlijk moest ze er nu uit zien als een tomaat. Waarom kon ze niet gewoon omgaan met zulke jongens, ze moest altijd knal rood worden en dat zag er natuurlijk niet bepaald aantrekkelijk uit. Ze zou het heel goed begrijpen als hij nu de benen zou nemen en denken dat Hazel een of andere vage griet was die nergens tegen kon.
'Hopelijk kan jij hetzelfde zeggen.' Natuurlijk... Ze stond daar in haar spijkerbroek en t-shirt die tot haar hals aansloot met een jasje er over heen. Niet bepaald dat je denkt, wauw die persoon ziet er goed uit. Eerder zou hij waarschijnlijk denken dat ze gek was of zo. Hazel kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom moest ze er juist op deze dag zo er uit zien. Ze kon makkelijk iets leuks aan trekken, maar daar had ze vanmorgen geen zin in. Je moet altijd voorbereid zijn op dit soort dingen. ‘Ik heb geen idee hoe dat komt, maar als ik er achter ben dan zal jij de eerste zijn die het weet.’
'Graag.' Sprak Hazel een beetje onnozel. Haar ogen werden iets groter toen de man zijn shirt op de grond liet vallen. Oké die ging hij dus mooi niet meer aantrekken. Haar hart bonkte in haar keel toen hij dichterbij kwam. Het zou wel weer typisch Hazel zijn als ze nu in zijn armen zou flauwvallen. Ze probeerde niet naar zijn lichaam te kijken. Dus daarom keek ze maar recht in zijn blauwe ogen. Hazel had zelf ook mooie blauwe ogen, maar die van hem waren helemaal mooi. Ze vroeg zich af wie hij zijn ziel had moeten verkopen om zo knap te worden. Zij zelf in elk geval aan de schoonheidsproducten die een ton kosten tegenwoordig. Al gebruikte ze daar ook niet meer zo veel van als vroeger. Door het mistige weer ging je haar toch wel weer krullen of liep je make up toch wel weer uit. Daarom deed Hazel het nog maar zo weinig. ‘Ik ben trouwens Alex, Bigsby.’ Hazel keek naar zijn hand en twijfelde geen seconde. Ze pakte die vast en keek daarna weer op naar Alex.
'Hazel Leval.' Antwoorden ze.