De dag van de volle maan was voor niemand echt een pleziertje, niet voor de mensen maar ook niet voor de weerwolven. Het zorgde voor een vreemd gevoel, of zo was het toch bij Alex. Het was alsof zijn lichaam zich heel de dag klaarmaakte om uiteindelijk te veranderen. Zoals hij haast altijd deed spendeerde hij de dag van een volle maan ook altijd in een café. Het gebeurde wel vaker dat hij s’avonds niet meer nuchter was, maar het hielp hem door de transformatie dus was het een gewoonte geworden. s’Morgens ging hij dan al vrij vroeg naar een café en daar bracht hij de rest van de dag door en s’avonds ging hij ergens anders heen. Vandaag was het dan ook niet anders. Alex zat weer eens in een café en voor hem op de toog stond er een pint bier dat al half leeg was. Zijn aandacht was gericht op het barmeisje dat van hier naar daar liep. Ze maakte de tafels schoon of nam bestellingen af en bracht ze daarna. Ze werkte met een zekere sierlijkheid en het sprak de man zeker wel aan. Toen ze op een gegeven moment zijn richting uitkeek verscheen er dan ook een glimlach op zijn gezicht. Een lichte blos verscheen op het meisje haar kaken en verlegen keek ze weg om met iemand anders bezig te zijn. Op eender welke andere dag zou hij naar haar toe gaan en een gesprek beginnen. Vandaag echter niet. Toen dat het meisje weg keek, richten hij zijn aandacht ook weer ergens anders op. In dit geval was het zijn horloge waar dat hij even snel een blik op wierp. Een korte zucht verliet zijn mond voordat hij recht stond. Het biertje dronk hij nog snel leeg voor hij het glas weer op de bar plaatste en naar buiten ging. Langzaam begon het steeds donkerder te worden en ook de maan zou telkens hoger en hoger komen te staan. Zijn beide handen had hij in zijn broekzakken gestoken terwijl dat hij rustig richting de wildernis ging. Hij was zeker niet de persoon die super diep een bos in zou gaan om andere mensen veilig te stellen. Om ervoor te zorgen dat er geen gewonde vielen. Als er toch gewonde vielen door zijn schuld dan was het zo. Als hij iemand dode en was het zo. Hij was niet de persoon die zich er druk om ging maken. Heel ver zou hij ook niet van de bewoonde wereld weg gaan, het enige wat hij wou was even wat privacy en niets meer. Zijn blik gleed even naar de lucht. Het was bijna volledig donker en lang ging het niet meer duren voordat de maan hoog aan de hemel ging komen te staan. Het onaangename gevoel werd steeds erger en langzaam ging het over tot een zekere pijn. Alex besloot om de knopjes van zijn hemt allemaal los te knopen zodat hij het al uit kon doen. Het was nooit geen pretje om eerst half te moeten stikken omdat je shirt niet mee rekte of dat je kleding allemaal stuk gaat. Pas toen hij achter zich wat hoorde kraken draaide hij zich meteen om om vervolgens recht in de ogen van iemand anders te kijken. Hij opende zijn mond om wat te zeggen maar wist niet goed wat hij juist moest zeggen. ‘Mooie nacht niet? Jammer genoeg is het niet veilig om nu buiten te komen.’



Iedereen mag hierop reageren x3

Het was Alex al snel op gevallen dat de persoon voor hem een normaal mens was. Dat rook je gewoon. Ieder wezen had een andere geur en zo had een mens ook zijn eigen geur. Wat dat mens hier kwam doen was voor hem echt een raadsel. Meestal beleven mensen liever binnen tijdens een volle maan tenzij dat ze jacht maakten op hen, maar zelfs dan nog. In dierlijke vorm en dan nog eens op een volle maan zijn weerwolven sterker in wolvenvorm dan in mensenvorm. Het was gewoon gevaarlijk om zo laat nog buiten te komen. Nonchalant haalde de man zijn schouders op bij het horen van de woorden die uit de mond van het mens kwamen. Het was tegenwoordig overal gevaarlijk, dat was inderdaad waar, maar het hing er ook van af wat je was. Als weerwolf is het veel veiliger dan als een normaal mens. ‘Dat hangt er vanaf.’ Zei hij met een kleine niet gemeende glimlach op zijn gezicht. Hij kwam hier voor privacy en dat was precies wat hij dus niet kreeg. Ach, hem een zorg. Dan was er maar een toeschouwer, maar tegelijkertijd ging zij vast en zeker een slachtoffer worden. Het was haar eigen domme fout. Ze moest maar uit de bossen blijven. Ze moest maar lekker thuis blijven en in haar lekker warme zetel zitten met een tas koffie ofzo. Zijn ogen gleden naar haar vinger die dat het mens zelf ook aan het bekijken was. Bloed, natuurlijk kon het niet beter. Hij sloot zijn ogen en schudde traag zijn hoofd terwijl hij naar de volgende reeks woorden luisterde die uit haar mond kwamen. Ze voelde zich hier veiliger dan thuis? Meende ze dat nu echt? Een dommere uitspraak had hij nog nooit gehoord. Alex kon dan ook niet anders dan lachen. Normaal zou hij er niet om lachen, maar het waren de zenuwen. Abrupt stopte hij met lachen toen dat hij haar vraag hoorden. Nog even hield hij zijn ogen gesloten om ze vervolgens te openen en het meisje recht aan te kijken. Zijn iris hadden een helder gele kleur gekregen terwijl dat het wit er rond zwart was gekleurd. ‘Aan je uitdrukking te zien heb je het antwoord zelf al gevonden.’ Zei hij simpel. Wat had ze anders gedacht dat hij hier deed? Een leuke avondwandeling maken met de kans het niet te overleven? Natuurlijk, dat was precies wat dat de jongen hier deed. Alex kon voelen hoe dat zijn maag samen trok en voor dat hij zich er echt op had kunnen voorbereiden ging er een pijnscheut door hem heen. Het begon bij zijn maag en ging al snel over naar zijn ribben. Uit reflex sloeg hij zijn armen om zijn lichaam heen het gekraak van de botten was duidelijk te horen. Doordat hij zijn shirt niet aan had kon je zien hoe dat zijn ribben vervormde en er zo voor zorgde dat zijn ribbenkast groter werd. Daar hield het echter niet mee op. Zijn handen veranderde naar klauwen, zijn benen werden poten en zelfs zijn schedel veranderde volledig. Een verandering was nooit het mooiste zicht, het zag er pijnlijk uit, zeer pijnlijk en dat was het ook. Ook al probeerde Alex ze pijnkreten in te houden, het lukte hem nooit. Een zwarte vacht had zich gevormd over heel zijn lichaam en zijn gele ogen leken wel licht te geven in het maanlicht.

De transformatie die je doormaakte was nooit een pretje, dat was het voor niemand niet. Vroeger werd er altijd gezegd dat het na een tijd zou beteren maar dat was zo niet. In de films leken ze er altijd makkelijk van af te komen maar ze wisten niet hoe het werkelijk was. Het ging er altijd anders aan toe dan in een film. Het was veel minder prettig, net als het eindresultaat. Als mens zijnde wou je niet in de buurt zijn van een weerwolf tijdens een volle maan, dat was ook de reden dat hij het meisje nu voor gek verklaarde. Ze bleef er staan als één of ander idioot die naar cinema ging om een film te zien. Ze was niet Alex zijn verantwoordelijkheid, dus wat er met haar gebeurde maakten hem weinig tot niets uit. Als ze stierf dan stierf ze, werd ze gebeten werd ze gebeten. Het was haar probleem en niet het zijne. Ze moest de gevolgen zelf maar dragen. Naarmate de transformatie vorderde nam het beest het steeds meer over, en niet enkel het uiterlijk. Ook zijn karakter, zijn instincten, alles veranderde en het zou blijven veranderen tot er niets meer van het menselijke overbleef. Uiteindelijk was het enige dat er over bleef een wolf met menselijke trekken, en een grom die diep uit zijn keel kwam. Hij stond daar op zijn vier poten, maar al snel tilde hij zijn voorste op zodat hij enkel nog maar recht stond op zijn achterste.  Iedere weerwolf was groter dan een mens, en zo was het bij Alex niet anders. Zijn ogen hadden het meisje al snel gevonden, en ze bewoog niet. Het verwarde hem, normaal zou het moeten bewegen maar dat deed het niet. Enkel de geur van haar bloed, en het geluid van haar hart dat in haar lichaam bonkte deed hem beseffen dat het levend was maar klaar om te sterven. Rustig zette hij enkele stappen naar voor. Nog geen seconde had hij zijn ogen van haar afgehaald. Hij wist dat als ze zou gaan rennen ze geen kans maakte. Hij was sneller en veel dodelijker. Uiteindelijk sloeg hij met zijn klauw tegen haar, om zijn prooi zo de grond op te krijgen.


Flutje --'