Nog een paar dagen. Hij voelde het, de meest verschrikkelijke tijd van de maand. De enige keer dat hij het niet tegen kan houden. Iedere keer weer hoopte hij dat het op een magische wijze misschien gewoon weg was. Maar dat was onmogelijk, hij en zijn roedel hadden vele theorieën bedacht. Proberen te achterhalen waarom, maar niks werkte. En alles bleef zoals het was. Op dat moorden na. Want dat was het eigenlijk, een moord machine. De andere kant van alles wat Samuel goed in zich had. Iets wat bijzonder was, na alles wat hij in rotte kindertijd heeft meegemaakt. Beck had hem op zich genomen, en hij zag hem als zijn vader, iemand die hij nooit gehad heeft. Maar ook dat was niet meer. Gelukkig was er een heel bijzonder iemand in zijn leven, Grace. Nooit had hij gedacht zoveel van iemand te kunnen houden. Liefde had hij nooit gekend. Ze bekende meer dan alles voor Sam. Helaas konden ze elkaar minder zien na het ongevalletje met haar ouders, maar alles was nu weer goed. Al hielden ze af en toe dagen afstand van elkaar. Ze moesten wel. Samuel slaakte een zucht, het was donker en koud. Hij was moe, maar voelde zich tegelijkertijd ook levendig. Sam trok de capuchon van zijn vest over zijn hoofd, waarna hij zijn handen in de zakken van zijn jas stopte, die hij over zijn vest droeg. De zomer was niet meer, de winter kwam ervoor in de plaats. Het mooiste seizoen vond hij. Alles was anders, een hele andere wereld. Sneeuw, kerst, de geur van dennen en koude lucht. Maar voornamelijk herinneringen, aan de tijd dat hij Grace leerde kennen. Samuel bleef lopen, verzonken in gedachten. Totdat hij een steiger passeerde en daar verder op liep. Aan het einde van de steiger keek hij uit over de zee. De maan weerspiegelde op het water, samen met de sterren. Zijn blik gleed van de maan in de zee, naar de maan in de lucht. Zo mooi, maar zo dodelijk. Samuel was alleen, een gure wind waaide door zijn zwarte haar. Zijn gele ogen sloten zich voor even, waarna hij door zijn benen zakte en kwam te zitten. Zijn benen zwaaide net boven het water uit. Hij genoot van de stilte, en kreeg spontaan inspiratie om een nummer te schrijven. Niet nu, nu even niks. Samuel slaakte een zucht en staarde gehypnotiseerd in gedachtes naar de maan.
